Źródło: www.kz.pl

w sprawie

stosunku do zjawisk towarzyszących duchowemu ożywieniu

Członkowie Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce na swym nadzwyczajnym posiedzeniu, w którym uczestniczyło kilku pastorów spoza Rady, w dniu 20 czerwca 1995 r. w wyniku braterskiej rozmowy i modlitwy uzgodnili swe stanowisko wobec zjawisk towarzyszących duchowemu ożywieniu, jakie ostatnio zauważane jest w świecie oraz w naszym kraju. Stwierdzono, co następuje:

Płomienny duch i żywa wiara – to naturalny stan członka każdego zboru Kościoła Zielonoświątkowego.

Ożywienie duchowe, jakie ostatnio zauważa się w naszych zborach, uznaje się za wynik działania Ducha Świętego, co nie oznacza aprobowania wszystkich zachowań powodowanych przez czynnik ludzki.

Ze względu na mocno emocjonalny, psychiczny charakter zjawisk, jakie towarzyszą duchowemu ożywieniu, konieczne jest szczególne zwrócenie uwagi na zdrowe nauczanie biblijnych doktryn.

Zachęcamy do unikania krytykanckiego podejścia i zwalczania zwolenników tego rodzaju przeżyć.

Na duszpasterzach spoczywa obowiązek wobec Pana Kościoła odróżniania falsyfikatu od prawdy i uświadamiania tego wiernym.

Szanujemy suwerenność Ducha Świętego, co nie zwalnia nas jednak z obowiązku trzeźwości i właściwej oceny zjawisk.

Bóg jest suwerenny w swym działaniu i oryginalny, gdy chodzi o znaki i cuda, ale jedynie tylko po Bożych znakach następuje trwały duchowy rozwój i pojawia się właściwy owoc w życiu jednostek i społeczności.

Zwraca się uwagę na konieczność liczenia się z kulturą naszego społeczeństwa oraz tym, jak nasze zachowania są postrzegane przez innych.

Miernikiem prawdziwości przeżyć jest pogłębiająca się duchowa więź z Jezusem, umiłowanie Słowa Bożego, lojalność wobec braci i sióstr w wierze oraz przełożonych w Kościele.

Pastorzy winni strzec powagi Kościoła i nabożestw w myśl apostolskiego zalecenia: „A wszystko niech się odbywa godnie i w porządku” (1 Kor 14,40).

w sprawie

chrztu wiary

Greckie słowo baptidzo oznacza myć, zanurzać i przeszło do terminologii chrześcijańskiej jako terminus technicus czynności związanej z aktem inicjacji chrześcijańskiej. Samo słowo baptidzo jest odmienne zarówno w treści jak i w znaczeniu od takich pojeęć, jak: proschysis (polanie) czy rantismos (pokropienie). Występuje w NT ok. stu razy, wliczając w to również obmycia rytualne żydów, chrzest Jana Chrzciciela, chrzest w Duchu Świętym.

Chrzest jest przykazaniem Pańskim, a jego konieczność nie podlega dyskusji.

W nauczaniu Jezusa Chrystusa i apostołów Chrzest me wiele odniesień i obrazów, które pozwalają stwierdzić, że mamy do czynienia z rzeczywistością złożoną i wieloznaczeniową. Obrazy najczęstsze to:

• obmycie z grzechów - uwolnienie od oskarżającego sumienia,

• pogrzebanie starego człowieka, i co się z tym wiąże, wzbudzenie z martwych do nowego życia

• narodzenie na nowo,

• przyobleczenie się w Chrystusa

• utożsamienie z Chrystusem.

Przez wiarę i Chrzest stajemy się częścią Ciała Chrystusa - Kościoła.

Chrzest uznajemy za finalny akt procesu narodzenia na nowo.

Chrzest nie tylko wskazuje na nawrócenie i inne rzeczywistości duchowe, (takie jak: obmycie i uwolnienie z grzechów, oczyszczenie sumienia ze wszystkich obciążających win, zmartwychwstanie do nowego życia itp.), ale je poświadcza.

Zgodnie z przykazaniem Jezusa Chrystusa Chrzest może mieć miejsce wówczas, gdy człowiek uwierzy (Mk 16,16; Mt 28,18-20; Hbr 11,6) - gdy nawróci się, odrzuci grzech wyrażając szczerą pokutę, wyzna Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela (Dz 2,38.39; 8,37; 10,44­48; 16,30-32).

Chrzest, w znaczeniu biblijnym, musi być aktem wolnym ze strony człowieka, który zwraca się o jego spełnienie do Kościoła.

Odmawiamy Chrztu:

• niemowlętom i małym dzieciom,

• osobom nienawróconym lub o nieszczerych intencjach,

• osobom znajdującym się w stanie utraty przytomności, śpiączce lub śmierci klinicznej itp.

• osobom o średnim i dużym zaburzeniu psychicznym; w tym wypadku istotnym elementem jest z jednej strony orzeczenie lekarskie, z drugiej zaś - odpowiedzialne zachowanie Rady Starszych zboru, która jest zobowiązana do zbadania sprawy i podjęcia decyzji.

Zgodnie z nauką apostolską o jedyności Chrztu (Ef 4,5) uważamy, że pewne akty chrzcielne czynione przez niektóre Kościoły nie są realizowane zgodnie z zasadami Słowa Bożego i w związku z tym uznajemy je za nieważne. Za takie uważamy chrzty:

• Udzielane w wieku niemowlęcym.

• Udzielane osobom nienawróconym.

• Udzielone niepoprawnie teologicznie lub formalnie, tj. wówczas gdy:

– Została naruszona zasada właściwej motywacji, jak w przypadku przymusu psychicznego czy fizycznego (np. osoba chrzczona nie w pełni decydowała o tym, czy chce być ochrzczona, jak to może mieć miejsce u ludzi z zaburzeniami psychicznymi lub u dzieci, na których rodzice wymusili taką decyzję)

– Chrzest został udzielony przez nieupoważnionego do tej czynności kościelnej chrzciciela i można mieć uzasadnione wątpliwości, co do poprawności formalnej udzielonego chrztu; nie istniały przy tym żadne okoliczności usprawiedliwiające takie postępowanie chrzczącego, a ochrzczony ma w tej kwestii wątpliwości. W tym wypadku rozstrzygająca jest decyzja Rady Starszych.

– Materia lub forma chrztu nie zostały zachowane.

– Mamy do czynienia z udzieleniem go przez osoby o przekonaniach antytrynitarnych. W takich sytuacjach wymagane jest udzielenie Chrztu. Nie jest to jednak chrzest ponowny, gdyż poprzedni nie spełniał znamion Chrztu i w tej sytuacji uznać go należy raczej za akt zbliżony do Chrztu, ale nim nie będący. Zaleca się, aby decyzję o Chrzcie pastorzy i Rady Starszych podejmowały ze szczególną rozwagą.

Ostateczna odpowiedzialność za decyzję udzielenia Chrztu spoczywa na Radzie Starszych, któ­ra w myśl Prawa Wewnętrznego Kościoła jest upoważniona do przyjmowania nowych członków zboru.

Katechumeni poniżej 16 roku życia pragnący przyjąć Chrzest muszą mieć zgodę rodziców lub innych opiekunów prawnych.

Materią Chrztu jest woda.

Dla ważności Chrztu nie ma znaczenia, czy jest on dokonywany w rzece, morzu, jeziorze, w innych zbiornikach naturalnych, czy też w zbiornikach sztucznych, takich jak baseny i baptysteria. Istotne jest jednak, aby zbiornik wodny nie deprecjonował powagi Chrztu. Ze względu na świętość Słowa Bożego zaleca się zwrócenie uwagi na otoczenie, w jakim Chrzest jest dokonywany.

Do formy Chrztu zaliczyć należy: złożenie wyznania wiary przez katechumena, wezwanie Imienia Bożego i akt zanurzenia.

Przed wezwaniem Imienia Bożego i zanurzeniem, katechumen powinien złożyć wyznanie wiary, odpowiadając na trzy pytania chrzciciela, na przykład:

• Bracie/Siostro [imię], czy wierzysz, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym?

• Czy wierzysz, że On zmarł za twoje grzechy i zmartwychwstał dla twojego usprawiedliwienia?

• Czy pragniesz być ochrzczony i przyrzekasz służyć wiernie Jezusowi we wspólnocie Jego Kościoła przez całe twoje życie?

Chrzciciel wypowiada formułę chrzcielną w brzmieniu: Na podstawie twojego wyznania wiary i pragnienia Chrztu – chrzczę ciebie w Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego.

Nie praktykujemy Chrztu w formule ograniczonej tylko do Imienia Pana Jezusa Chrystusa. Stwierdzamy, że Księga Dziejów Apostolskich podaje jedynie opisy Chrztu, a nie formułę chrzcielną.

Zaleca się, żeby chrzciciel ubrany był zgodnie z powagą chwili. Najlepszym strojem na tę okazję jest toga lub ubiór duchownego.

Zaleca się, żeby katechumen ubrany był w specjalne szaty (zwyczajowo koloru białego). Należy także zwrócić uwagę, aby przestrzegać zasad skromności i nie dopuścić do zbyt skąpego stroju lub takiego, który po zanurzeniu w wodzie stanie się nieodpowiedni z punktu widzenia zarówno estetyki jak i skromności.

Osoba ochrzczona otrzymuje świadectwo chrztu.

w sprawie

małżeństwa, rozwodu, powtórnego małżeństwa oraz planowania rodziny

Małżeństwo jest instytucją ustanowioną przez Boga. Jest to monogamiczny i nierozerwalny związek mężczyzny i kobiety (Rdz 2,23-24; Mt 19,5-6; Mk 10,6-12; Ef 5,31).

Małżeństwo uważa się za zawarte z chwilą złożenia ślubowania mającego charakter aktu publicznego zgodnego z obowiązującymi normami prawnymi i kościelnymi (Rdz 24,67; 29,22-23; Sdz 14,10; Rt 4,11-13; Mt 1,18-21;).

Zawieranie związku małżeńskiego przez osobę wierzącą z osobą niewierzącą – mimo ważności tego małżeństwa – uważa się za niezgodne z wolą Bożą (2 Kor 6,14-16).

Rozwód jest złem (Ml 2,13-16; Mt 19,8; Mk 10,9)

Uznaje się dopuszczalność rozwodu w przypadkach szczególnych przedstawionych w Nowym Testamencie:

• klauzula Mateuszowa (5,32; 19,9),

• obie klauzule Pawłowe (1 Kor 7,11.15).

Powtórne małżeństwo jest możliwe, gdy rozwód nastąpił w wyniku wszeteczeństwa lub z inicjatywy strony niewierzącej. Odnosi się to także do osób rozwiedzionych z innych przyczyn niż wyżej wymienione, jeżeli rozwód miał miejsce przed ich nawróceniem. Jednak w każdym przypadku kwestia powtórnego małżeństwa powinna być rozpatrywana indywidualnie. W związku z tym nie należy wymagać od pastora spełnienia posługi ślubnej, jeśli zakłóca to spokój jego sumienia (Mt 5,32; 19,9; 1 Kor 7,15; 2 Kor 5,17).

Współżycie płciowe przedmałżeńskie i pozamałżeńskie, współżycie homoseksualne oraz dewiacje seksualne wymienione w Piśmie Świętym są grzechem (Kpł 18,22-23; Pwt 5,18; 22,13-29; Mt 1,18-25; 5,27-28; Łk 1,34; Hbr 13,4; Rz 1,26-27).

Uznaje się świętość pożycia płciowego w małżeństwie, przez które realizuje się biblijna zasada: „staną się jednym ciałem” i które służy prokreacji (Rdz 2,24; Kzn 9,9; 1 Kor 6,16; 7,3-5).

Małżonkowie mają prawo do planowania rodziny zgodnie z ich chrześcijańskim sumieniem; dopuszcza się stosowanie środków antykoncepcyjnych za wyjątkiem wczesnoporonnych. Aborcja jest grzechem (Rdz 1,28; Wj 20,13).

w sprawie

stosunku do organizacji parakościelnych

W obliczu nowej sytuacji społecznej i politycznej zachodzi potrzeba wyrażenia stanowiska w sprawie działalności w naszym kraju krajowych i zagranicznych organizacji parakościelnych.

Stwierdzamy na podstawie Słowa Bożego, że jedyną instytucją pozostawioną na tej ziemi i przeznaczoną do głoszenia Słowa Bożego oraz „czynienia uczniami” jest Kościół Jezusa Chrystusa (Ef 3,10 1 Tm 3,15 Dz 13,1-3; 22,10).

Kościół Jezusa funkcjonuje w zborach rozsianych po całym kraju i współpracujących ze sobą w ramach organizacji kościelnych.

Tylko w Zborze może wypełniać się zamiar Pana Kościoła, aby „przygotowywać świętych do dzieła posługiwania” i „dorastania do pełni Chrystusowej” (Ef 4,12-13).

Zamiar ten realizowany jest poprzez współistnienie i współdziałanie wielopokoleniowe dzieci Bożych znajdujących się pod opieką powołanych sług Bożych.

Zbór wysyła do służby ludzi powołanych przez Pana, czuwa nad nimi i wspiera ich działania.

Zbór / Kościół zakłada instytucje pomocnicze do realizacji Wielkiego Nakazu Misyjnego i czuwa nad ich funkcjonowaniem.

Wszystkie grupy, instytucje i organizacje oderwane od zborów / Kościołów stwarzają wyobcowanie jednostek, co sprzyja duchowym zniekształceniom.

Doceniając dobre zamiary wielu funkcjonujących w Polsce organizacji międzywyznaniowych, nie możemy nie przeciwdziałać niebezpieczeństwu degeneracji jednostek poprzez promowanie indywidualistycznego stylu życia i służby chrześcijańskiej.

Zachęcamy organizacje parakościelne do wejścia w istniejące w naszym kraju struktury organizacyjne chrześcijaństwa ewangelicznego.

w sprawie

zjawisk zachodzących w ramach tzw. ruchu wstawienniczego

W ostatnim czasie zauważamy w Polsce rozwój ruchu wstawienniczego, który przejawia się przez organizowanie masowych konferencji. Zjawisko to wywołało różnorodne antagonistyczne postawy w Kościele. W związku z tym istnieje potrzeba zajęcia stanowiska przez Naczelną Radę Kościoła Zielonoświątkowego.

Modlitwa i post są istotną funkcją Kościoła Jezusa Chrystusa.

Modlitwa jest wyrazem podporządkowania się Bogu i Jego świętej woli. Przywilejem sług Kościoła jest zachęcanie Bożego ludu do modlitwy i postu.

Żyjemy w czasach, w których istnieje wielka potrzeba modlitwy wstawienniczej za nasz kraj.

Kwestionujemy jednak wypaczanie Pisma poprzez interpretacje, które są sprzeczne z pierwotnym znaczeniem fragmentów biblijnych, a oparte na przeżyciach. Wypaczenia prowadzą do ekstremalnych postaw i zachowań, polegających między innymi na przesadnej koncentracji na szatanie, demonach i aniołach.

Uznajemy, że normatywna dla naszej wiary jest tylko nauka apostolska zapisana w Piśmie Świętym i nie akceptujemy nowych norm wiary i postępowania opartych na prywatnych objawieniach.

Nie zauważamy w Biblii technik i strategii walki modlitewnej propagowanej przez niektórych przedstawicieli ruchu wstawienniczego. Obce przesłaniu Biblii jest szukanie miejsc związanych ze szczególną aktywnością demoniczną i tworzenie na tej podstawie tzw. duchowych map.

Jesteśmy za odnoszeniem się z szacunkiem do kultury narodowej, miejsc związanych z historią, symboli i znaków narodowych; ten sam szacunek, nie kult, należy się miejscom męczeństwa i cmentarzom.

Potwierdzamy, że są i powinny być w Kościele służby apostolstwa bez uznawania, że utożsamiane z nimi osoby, sprawują oficjalny urząd apostoła.

Nie możemy uznać nadmiernej służby kaznodziejskiej i nauczycielskiej kobiet.

Nasze zaniepokojenie może budzić budowanie struktur, które prowadziłyby do powstania nowej denominacji.

Uznajemy za niesłuszne przejawy megalomanii, która prowadzi do przypisywania sobie jedynie owoców działania Ducha Świętego w świecie.

Jest naszą nadzieją, że modlitwa i post będą służyły jedności ludu Bożego, a nie będą źródłem antagonizmów prowadzących do podziałów.

w sprawie

wieczerzy Pańskiej

Uczestnicząc w Wieczerzy Pańskiej pod dwiema postaciami: chleba i wina, Kościół wspomina śmierć Chrystusa. Akt ten określa się następującymi terminami:

• Wieczerza Pańska (1 Kor 11,20)

• Łamanie Chleba (Mt 26,26; Mk 14,22; Łk 22,19; Dz 2,42.46; 20,7; 1 Kor 10,16.17ab; 11,23.26-28)

• Stół Pański (1 Kor 10,21)

• Kielich i chleb (1 Kor 10,16.17.21; 11,25-28)

• Komunia w znaczeniu wspólnoty (1 Kor 10,17.21.30; 1 Kor 10,16.18.20)

• Eucharystia w znaczeniu dziękczynienia (Mt 26,26; Mk 14,22n; Łk 22,19; 1 Kor 11,24).

W niniejszym oświadczeniu używa się terminu Wieczerza Pańska.

Ustanowienie Wieczerzy Pańskiej opisują trzej pierwsi Ewangeliści (Mt 26,26-29; Mk 14,22-26; Łk 22,19-20) i apostoł Paweł (1Kor 11,23-32). Wieczerza swoimi korzeniami sięga uczty paschalnej (Wj 12; por. Łk 22,15). Aby lepiej zrozumieć intencje Pana Jezusa, należy rozważać wydarzenia Wieczerzy w nawiązaniu do wyjścia Izraelitów z Egiptu, a szczególnie wszystkiego, co dotyczy baranka paschalnego i samego przebiegu uczty paschalnej. Izrael miał obchodzić Paschę na pamiątkę zbawczego wydarzenia (Wj 12,14). Obchodzenie Paschy należało do przykazań nałożonych przez Boga na Izraela (Wj 12,14; por. Łk 22,19; 1 Kor 11,24.25), a łamanie tego nakazu obwarowane było groźbą usunięcia z ludu (Lb 9,13). Zgodnie z nauką apostolską, „naszą Paschą” jest Chrystus (1 Kor 5,7), co czyni ze śmierci i zmartwychwstania Pana centralne wydarzenie w dziejach zbawienia. Z tego też powodu wspominanie (anamnesis) wydarzenia Krzyża jest istotnym elementem chrześcijańskiego nabożeństwa.

Udział w Wieczerzy Pańskiej jest uczestniczeniem przez wiarę w jedynej, zbawczej ofierze Jezusa Chrystusa, złożonej na krzyżu.

Obecność Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej jest rzeczywista, ale duchowa, nie materialna.

Wieczerza Pańska nie jest składaniem Chrystusa w ofierze i nie ma w niej żadnej innej ofiary, poza ofiarą uwielbienia i dziękczynienia (Hbr 13,15), jaką chrześcijanie nieustannie składają Bogu za Jezusa Chrystusa.

Chrystus nakazał błogosławić chleb i wino, by w ten sposób poświęcić je, jako widzialne znaki Jego niewidzialnego Ciała i Krwi.

Elementy Wieczerzy Pańskiej, chleb i wino, w taki sposób odnoszą się do Chrystusa, że można je nazywać Jego Ciałem i Krwią (1 Kor 10,16), choć w swojej istocie i naturze nie przestają być one nadal rzeczywistym chlebem i winem.

Spożywanie chleba i picie wina podczas Wieczerzy Pańskiej musi być połączone z wiarą, gdyż elementy te same w sobie nie mają mocy sprawczej, a stają się sądem dla tych, którzy podchodzą do tych świętych znaków bez wiary.

Wieczerza Pańska to widzialne Słowo, przez które Kościół głosi śmierć Pana, Jego zmartwychwstanie i powtórne przyjście w chwale; jest też świadectwem jedności Kościoła.

Wieczerza Pańska obejmuje:

• rozważanie stosownych fragmentów Pisma Świętego (w tym słów Ustanowienia 1 Kor 11,23- 26),

• modlitwę dziękczynną i błogosławieństwo poszczególnych elementów,

• łamanie i spożywanie chleba oraz picie z kielicha.

Materią Wieczerzy Pańskiej jest chleb i wino.

• Chleb może być zarówno przaśny (na pamiątkę macy spożywanej w czasie Ostatniej Wieczerzy), jak i zwykły, tj. kwaszony (na pamiątkę Chrystusa, który stał się nowym zaczynem).

• Wino powinno być gronowe. W uzasadnionych przypadkach dopuszcza się stosowanie soku winogronowego.

Wieczerzę Pańską sprawuje się zasadniczo w ramach nabożeństwa zborowego.

Wieczerza Pańska powinna być godnie sprawowana przez pastora lub inną uprawnioną osobę.

Do Wieczerzy Pańskiej mają prawo przystępować wyłącznie osoby nawrócone i ochrzczone.

W Wieczerzy Pańskiej nie mogą uczestniczyć osoby, które w ramach dyscypliny zborowej zostały tego prawa pozbawione.

Po zakończeniu nabożeństwa pobłogosławione dary powinny być traktowane z poszanowaniem.

Wieczerzę Pańską można sprawować również w miejscu przebywania osób chorych i niedołężnych. Należy przy tym zadbać o właściwą i godną oprawę tej uroczystości.

w sprawie

służby uwolnienia

Opierając się na autorytecie Biblii wierzymy i nauczamy o pełnym zwycięstwie Pana Jezusa Chrystusa nad szatanem i demonami (Łk 10,18; Jn 12,31-32; Kol 2,14-15; Hbr 2,14; 1 Jn 3,8; Ap 12,7-9). Syn Boży ma władzę i moc nad wszystkimi mocami i zwierzchnościami duchowymi (Mk 1,24-26; Ef 1,20-23; Flp 2,9-11).

Kiedy Chrystus przyjdzie po raz drugi, szatan wraz z demonami zostaną uwięzieni i ukarani (2 Ptr 2,4; Jud 1,6; Ap 20,1-10). Teraz jednak są nadal aktywni a lud Boży musi toczyć z nimi walkę (2 Kor 2,11; 11,3-4; Ef 4,27; 6,10- 12; 1 Ptr 5,8; Ap 12,9-17).

Przez śmierć na krzyżu i chwałę zmartwychwstania Pan Jezus Chrystus złamał moc szatana nad ludźmi wierzącymi w Ewangelię (Kol 2,13-15; Hbr 2,14-15). Nawrócenie do Chrystusa i wiara w Ewangelię, potwierdzone chrztem w wodzie, są wystarczające dla przerwania duchowych konsekwencji grzechu ze względu na dokonujące się odrodzenie do nowego życia (Rz 8,1-4; 2 Kor 5,17-18; Gal 3,13; Kol 1,12-13).

Chrześcijanin, będąc dzieckiem Bożym, świątynią Ducha Świętego i mając na sobie pieczęć Ducha Świętego, jest wyłączną własnością Boga (Mt 12,28-29; Jn 1,12-14; 1 Kor 6,19-20; Ef 1,13-14; Kol 1,13; 2,1; 1 Jn 3,1;).

Chrześcijanin nie musi żyć w lęku przed szatanem i złymi duchami, ale w wolności, radości i pokoju, których hojnie udziela Bóg (Rz 8,14-16), powinien służyć w mocy Ducha Świętego i autorytecie, którego udzielił Chrystus Pan swoim wyznawcom, rozszerzając Królestwo Boże poprzez głoszenie Ewangelii i naśladowanie Chrystusa (Mt 16,18; Mk 3,15; 16,15-20; Dz 6,7; 19,20).

Chrześcijanin nie musi się lękać, że jego upadki i niedoskonałość spowodują utratę jego tożsamości w Chrystusie i popadnięcie w niewolę szatana, czy opętanie demoniczne, jeśli swoje grzechy wyznaje Bogu i z pomocą Ducha Świętego uświęca swoje życie (Rz 8,31-39; Hbr 12,14-17; Jk 4,7; 1 Jn 1,7-2,2).

Uświęcenie w życiu człowieka wierzącego nie wiąże się z koniecznością uwolnienia od zniewolenia demonicznego, ale z potrzebą ciągłej przemiany charakteru człowieka wierzącego, pod wpływem Ducha Świętego i korekty Słowa Bożego (Gal 5,16-25; Ef 4,22-32; Kol 3,5-14; Flp 3,12-13; 1 Tes 5,23-24).

Człowiek wierzący poprzez świadome trwanie w grzechu i lekceważenie Bożej łaski, może narazić się na działanie demonów i znaleźć się pod ich wpływem (Mt 12,43-45; Łk 11,24-26; Rz 2,3-5; 2 Ptr 2,20). Jest to jednak krańcowy skutek odrzucenia Boga i zbawienia w Chrystusie, nie zaś automatyczna konsekwencja chrześcijańskiej niedoskonałości (Hbr 6,4-6; 10,26-29).

Na konfrontację ze zniewalającymi ludzi siłami demonicznymi, należy być przygotowanym przede wszystkim w służbie ewangelizacyjnej i misyjnej (Dz 8,4-7; 16,16-18; 19,11-16). Zwycięstwo nad złymi duchami jest możliwe tylko przez moc Ducha Świętego i w autorytecie imienia Jezusa Chrystusa.

Nie wolno mylić opętania przez złe duchy z chorobą o podłożu psychicznym lub fizycznym, a zachowań odbiegających od normy automatycznie przypisywać wpływom demonicznym (Mt 4,23-24; Łk 4, 38-41 por. z Mt 17,15-18; Mk 7,31- 35 por. z Mk 9,17-27; Mt 12,22 i Łk 6,18-19 por. z Mt 8, 16 i Mk 1,32-34; Łk 13,16; Dz 10,38 por. z Jn 5,6-9 i Jn 9,1-3). Diagnozie stanu duchowego lub chorobowego musi towarzyszyć troska o człowieka oraz poczucie odpowiedzialności za słowa i działania praktyczne.

Etyka duszpasterska zobowiązuje do troski o dyskrecję zarówno w sprawie problemów duchowych jak i psychicznych doświadczanych przez osoby, którym usługujemy.

Uznajemy kompetencje zawodowe wykwalifikowanych i uprawnionych do wykonywania zawodu lekarzy i terapeutów. Duszpasterze powinni w razie potrzeby zachęcić do skorzystania z pomocy tych specjalistów osoby, które borykają się z problemami wskazującymi na stany chorobowe.

w sprawie

służby kobiet w Kościele

Uznajemy, że kobiety na równi z mężczyznami są „dziedziczkami łaski żywota” i współuczestniczkami służby charyzmatycznej w Kościele, zgodnie z następującymi fragmentami Nowego Testamentu: „Podobnie wy, mężowie, postępujcie z nimi z wyrozumiałością jako ze słabszym rodzajem niewieścim i okazujcie im cześć, skoro i one są dziedziczkami łaski żywota, aby modlitwy wasze nie doznały przeszkody.” (1 P 3,7) „Nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie.” (Ga 3,28).

Kościół jako zgromadzenie świętych, mężczyzn i kobiet, jest powszechnym kapłaństwem w sensie bezpośredniego dostępu do Boga i służby. „I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa.” (1 P 2,5).

Rozpoznajemy w stworzeniu i odkupieniu ustanowiony przez Boga porządek autorytetów.

Według tego porządku przywództwo zarówno w Kościele, jak i w rodzinie należy do mężczyzn.

Wzorem tego przywództwa jest Chrystus – Pan i Głowa Kościoła. „(...) bo mąż jest głową żony, jak Chrystus Głową Kościoła, ciała, którego jest Zbawicielem.” (Ef 5,23).

Wobec powyższego uznajemy, że zborowi i wspólnocie zborów przewodzi mężczyzna (pastor, prezbiter okręgowy, prezbiter naczelny).

Usługiwanie kobiet zgodnie z otrzymanym charyzmatem może mieć miejsce wyłącznie pod autorytetem przywództwa zborowego i kościelnego.

Kobieta może mieć udział w zarządzaniu zborem, jeśli respektuje ustanowione zwierzchnictwo.

Służba kobiet w Kościele obejmuje zarówno funkcje diakonalne, jak i nauczycielskie, duszpasterskie oraz ewangelizacyjne.

W sytuacjach misyjnych kobieta może sprawować tymczasową służbę zarządzania i nauczania.

Lokalni przywódcy zboru określają zakres służby kobiet.

w sprawie

błogosławieństwa dzieci

Zgodnie z przesłaniem Pisma Świętego w zborach naszych praktykuje się tzw. ofiarowanie dzieci Panu, które jest też modlitwą o Boże błogosławieństwo (Mt 19,13-15; Mk 10,13-16; Łk 18,15- 17).

Uroczystość ta jest prośbą rodziców i całego zboru o Boże błogosławieństwo dla dziecka i jego rodziców w trudach codziennych wysiłków wychowawczych, a nie jest substytutem Chrztu.

Stanowiska Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce

Godziny spotkań

Nabożeństwo główne :         niedziela - godz. 10:30

Domowa kawiarenka :          piątek godz. 18:00

Poranek przy kawie :              sobota godz. 9:00

Skontaktuj się z nami

mjankowski.kz@poczta.fm

+48 605 292 913

Odwiedź  nas

ul. Żeromskiego 11

59-400 Jawor